| İlalmış |
Türkçe |
bk. İlalan - Ülke alan, ülke fetheden. |
| İlarslan |
Türkçe |
Ülkenin en güçlü insanı. |
| İlay |
Türkçe |
Ülkenin en güzeli. |
| İlayda |
Türkçe |
Su perisi. |
| İlaydın |
Türkçe |
Ülkenini aydın ve mutlu kimsesi. |
| İlbars |
Türkçe, Farsça, Arapça |
Ülkenini en güçlü kimsesi. |
| İlbasan |
Türkçe |
Bir ülke üzerine yürüyen, o ülkeyi fetheden. |
| İlbasmış |
Türkçe |
bk. İlbasan - Bir ülke üzerine yürüyen, o ülkeyi fetheden. |
| İlbastı |
Türkçe |
bk. İlbasan - Bir ülke üzerine yürüyen, o ülkeyi fetheden. |
| İlbaş |
Türkçe |
Bir ülkenin başı, hükümdar. |
| İlbay |
Türkçe |
Vali. |
| İlbeg |
Türkçe |
bk. İlbey - Memleketin, ülkenin hükümdarı. |
| İlbek |
Türkçe |
bk. İlbey - Memleketin, ülkenin hükümdarı. |
| İlbey |
Türkçe |
Memleketin, ülkenin hükümdarı. |
| İlbeyi |
Türkçe |
bk. İlbey - Memleketin, ülkenin hükümdarı. |
| İlbike |
Türkçe |
Ülkenin hanımefendisi. |
| İlbilge |
Türkçe |
Ülkenin en bilge kişisi. |
| İlboğa |
Türkçe |
Ülkenini en güçlü kimsesi. |
| İlbozan |
Türkçe |
Ülkenin altını üstüne getiren kimse. |
| İlbozdu |
Türkçe |
"Ülkenin altını üstüne getirdi" anlamında kullanılan bir ad. |
| İlbudun |
Türkçe |
Memleket halkı. |
| İlcan |
Türkçe, Farsça, Arapça |
Memleketin sevimlisi. |
| İlçi |
Türkçe |
bk. Elçi - 1. Bir devleti başka bir devlet katında temsil eden kimse. 2. Bir uzlaşma sağlamak için birinin yanına gönderilen kimse. 3. Peygamber. |
| İldem |
Türkçe |
Yaptığı işin kötü sonuç vermesinden üzülen, pişmanlık duyan kimse. |
| İldemer |
Türkçe |
Yaptığı işin kötü sonuç vermesinden üzülen, pişmanlık duyan kimse. |
| İldemir |
Türkçe |
Ülkenin güçlü kimsesi. |
| İlden |
Türkçe |
Yaptığı işin kötü sonuç vermesinden üzülen, pişmanlık duyan. |
| İldeniz |
Türkçe |
Ülkenin denizi. |
| İldeş |
Türkçe |
Aynı ülkeden olanlardan her biri. |
| İlergin |
Türkçe |
Ülkenini olgun kimsesi. |
| İleri |
|
1. Benzerlerini geride bırakmış. 2. Henüz gelmemiş zaman, gelecek. |
| İlerigün |
Türkçe |
Önceki gün |
| İlgar |
Türkçe |
bk. Ilgar - 1. Çok çabuk, hızlı. 2. Hücum, akın. 3. Verilen söz. 4. Havanın parlak, açık olması. 5. Öfke. |
| İlgazi |
Türkçe, Arapça |
(ilga:zi) |
| İlgi |
Türkçe |
İki şey arasındaki herhangi bir bağlılık, ilişki. |
| İlgin |
Türkçe |
bk. Elgin - Garip, yabancı, gurbette yaşayan. Garip, yabancı, gurbette yaşayan. |
| İlginay |
Türkçe |
Garip, yabancı, gurbette yaşayan güzel kimse. |
| İlginç |
Türkçe |
İlgi uyandıran, ilgi ve dikkat çeken. |
| İlgü |
Türkçe |
Engel. Engel. |
| İlgül |
Türkçe, Farsça, Arapça |
Memleketin güzeli. |
| İlgün |
Türkçe |
Halk, ulus, ahali. Halk, ulus, ahali. |
| İlham |
Arapça |
1. İçe, gönle doğma, esin. 2. İçe, gönle doğan şey. 3. Allah’ın Peygamberlerin yüreğine doğdurduğu Tanrısal âleme özgü duygu ve düşünceler. |
| İlhami |
Arapça |
(ilha:mi) |
| İlhan |
Türkçe |
1. Hükümdar, imparator. 2. Eskiden Moğol İmparatorlarına verilen san. |
| İlig |
Türkçe |
Eski Türklerde hükümdar. |
| İlim |
Arapça |
1. Bilme, biliş, bir şeyin doğrusunu bilme. 2. Bilim. |
| İlimdar |
Arapça, Farsça |
Bilim sahibi, bilgili kimse. |
| İlkan |
Türkçe |
"Öncelikle an, hatırla" anlamında kullanılan bir ad. |
| İlkay |
Türkçe |
Ayın hilal durumu, yeni ay. |
| İlkbahar |
Türkçe, Farsça, Arapça |
Yılın ılık mevsimi, bahar. |
